Blog: Ons leven in Coronatijd

En toen was het ineens zover. De lockdown in Nederland. Scholen werden gesloten en we werden gesommeerd thuis te werken. Dat was even schrikken zeg! Maar al snel kwam het relativeringsvermogen: als we maar gezond blijven dan redden we het wel samen.

Het was verdrietig dat we de opa’s en oma’s niet meer konden zien. Maar met z’n vijfjes thuis was zo gek nog niet. En zo intensief met je kinderen optrekken was best bijzonder. Wanneer maak je dat nou mee? Dus genoten we stiekem ook van de qualitytime met onze boys. Maar het was ook echt wennen en zoeken naar een nieuw ritme.

Kortsluiting in mijn hoofd

Thuiswerken, thuisonderwijzen en drie jonge kinderen fulltime in huis……hoe dan???
Als je een paar deadlines moet wegwerken of middenin in een digitale vergadering zit, dan kan je echt geen kinderen om je heen hebben die van alles willen en moeten. En dan was er ook nog het thuisonderwijs van mijn oudste waar ik hem echt bij moest helpen.  Dit gaf toch echt een beetje kortsluiting in mijn hoofd.

Moest ik ook aan een schema?

Op insta en facebook zag ik van die keurige schema’s voorbijkomen van andere gezinnen. Moest ik ook zo’n schema maken? Ik werd er helemaal nerveus van. Hoe doe je dat dan voor een kind van vijf jaar met ASS, snapt hij dat? En hoe doe je dat voor een kleuter, die pas twee weken naar school ging voor de lockdown? Moest ik pictogrammen gaan maken?? Ik zat met mijn handen in het haar. Ik besloot even aan te kijken hoe het zou gaan. En voor ik het wist was er nieuw ritme ontstaan. Ik noem het: het beeldschermritme!

Beeldschermritme

Voor de lockdown hadden we twee beeldscherm momenten. Om 17.00 uur is het hier altijd Ipad tijd. De boys spelen Roblox. Kan ik mooi even rustig koken of een wijntje drinken ;-) En voordat ze naar bed gaan, mogen ze alle drie nog één filmpje op Netflix kiezen. Maar toen sloeg de lockdown in als een bom.

Beeldschermverruiming 1
Wij moesten thuiswerken, de oudste moest aan zijn schoolwerk en de kleintjes kregen ook allerlei opdrachten mee van school. Maar vier dingen tegelijk….jongens dat kan ík zelfs niet. Dus ik besloot te prioriteren. Mijn prio’s waren het schoolwerk van mijn oudste en mijn eigen werk. En de kleintjes? Tja die verschansten zich om 09.00 uur met een boterhammetje voor de tv. Voor ik het door had was het 11.00 uur, soms 11.30 uur. Oh jee, zaten ze echt al twee uur in pyjama met hun snufferd voor het beeldscherm…ja dus. Het voelde niet goed, maar onder het mom van nood breekt wet moest het kunnen….of toch niet? Beeldschermverruiming nummer 1 was geboren.

Mamma, is het Ipad tijd?

Na de lunch lag een hele middag met ongevulde tijd voor de kinderen voor ons. Gelukkig was het mooi weer dus de oudste ging naar buiten met vriendjes en in zijn kielzog z’n kleine broertje. Maar Kick niet. Kick bleef lekker binnen bij mamma plakken. En dan begon het. “Mamma is het Ipad tijd?” Vijf minuten later:  “mamma is het Ipad tijd?” En dat twee en een half uur lang. Echt waar, ik denk dat hij het wel 30 keer vroeg op één dag. Zelf spelen, met zijn broertjes spelen, schoolwerkjes maken….hij leek er de rust niet voor te hebben. De Ipad bleef maar in zijn hoofd zitten. En ik kreeg het er niet uit. Daarbij komt dat hij geen enkel besef heeft van tijd. Het is praten tegen een muur: “Kick, het duurt nog wel vier uur voordat het Ipad tijd is.” “Kick, aan het einde van de middag mag je pas op de Ipad.” Het komt niet bij hem binnen.

Beeldschermverruiming 2

Na twee dagen werd ik er zo onderhand knettergek van en van mijn werk kwam niet veel terecht. Maar gelukkig, school kwam met dé oplossing: Squala en Gynzy. Ken je ze, van die online educatieve spelletjes? Vast wel! Kick is er in ieder geval dol op. Dus zo zat ik na de lunch samen met hem aan de keukentafel. Ik achter mijn laptop en hij op, jawel….de Ipad. Kind blij, ik blij. Dat werd dus beeldschermverruiming nummer 2. Maar hé, het was wel educatief verantwoord en onder het mom van nood breekt wet, moest het kunnen….of toch niet?

En zo leefden wij in Coronatijd van beeldschermtijd naar beeldschermtijd in ons eigen beeldschermritme. Met maar liefst (voor Kick) vier beeldschermomenten op een dag. Inmiddels zijn we weer terug naar twee beeldscherm momenten. Maar het blijft knagen. Heb ik het wel goed gedaan? Was het niet te veel beeldschermtijd? Wat had ik anders kunnen doen? Ben ik een slechte opvoeder geweest? Nood breekt wet, maar moest dit nog wel kunnen???

Mijn naam is Angenieta en ik ben moeder van 3 zoons. De oudste is 6 jaar, de middelste 4 jaar en de jongste 3 jaar. We wonen in het mooie Harderwijk. Mijn middelste heeft ASS en een ontwikkelingsachterstand. Dit heeft behoorlijk impact op ons leven. Het is niet altijd makkelijk en soms best zwaar. Maar het levert ook heel bijzondere en mooie momenten op, die ik graag in mijn blogs met jullie deel.