Blog: 2 Beren
Beren
Hoera de vakantie staat voor de deur. Over een maand vertrekken we met het vliegtuig naar Sicilië. Dat wordt avonturen beleven en genieten van zon, strand, zee, eten en drinken. Bella Italia here we come. Maar voordat het zover is……..HELP
Mindfull
Ken je dat, vakantiestress? Ik heb er altijd al last van gehad, want oh poehhh al dat inpakken en wat als ik iets vergeet en als de kinderen zich maar gedragen in het vliegtuig. Ik denk dat er meer mamma’s zijn die zich hierin herkennen. Maar met een autistisch kind is de uitdaging om mindfull op vakantie te gaan een nog grotere want:
- wat als hij het vliegtuig niet in wil en een driftbui krijgt;
- wat als hij lastig gaat doen bij de douane;
- wat als hij de wachtrijen niet meer trekt en gaat flippen;
- wat als hij z’n riem niet om wil in het vliegtuig en daar heel boos over wordt;
- wat als hij in het vliegtuig om wat voor reden dan ook helemaal overstuur raakt;
- wat als, wat als, wat als………..
Mindfull, nee dat gaat me echt niet lukken. Daarvoor zie ik te veel beren op de weg.
Vliegen
De dag van vertrek breekt aan. Ik ben op van de zenuwen na een korte nacht met weinig slaap. Mijn 3 jongens daarentegen staat te trappelen. Zelfs Kick lijkt er zin in te hebben en vraagt: “mamma, gaan we met het vliegtuig?” “Ja kind, vandaag gaan we”, zeg ik en hij lijkt gerustgesteld. Oké, denk ik dan heeft mijn geïmproviseerde aftelkalender toch effect gehad. Een maand lang heb ik gewerkt aan een goede voorbereiding aan de hand van de methode ‘geef me de vijf’ om het in zijn hoofd zo duidelijk mogelijk te maken. Het lijkt zijn vruchten af te werpen. So far so good!
En zo blijken al mijn opgeworpen beren als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Wachten bij de incheckbalie….geen probleem, door de douane….ging best soepel, wachten bij de gate…..er was gewoon een glijbaan in de wachtruimte!!! Wie dat heeft verzonnen, moet een lintje krijgen. En ik denk weer so far so good!
Eenmaal in het vliegtuig doe ik zijn gordel om, druk de Ipad in zijn handen en wacht op gesputter. Maar hij vindt het allemaal prima en gaat lekker ‘Pieter Konijn’ kijken. Ik ben zelfs nog even weg gedut. Tjonge, dat had ik toch echt nooit gedacht. En ik vraag me oprecht af waarom ik me een maand lang zo vreselijk druk hebt gemaakt overal over. Ik neem me voor om met de dag te leven en elke beer die op mijn pad komt pas te zien als hij daadwerkelijk voor me staat.
Pluk de dag
Carpe diem…..Op vakantie lukte het best aardig. Beetje luieren, fijne uitstapjes in de natuur, hier en daar wat cultuur opsnuiven en Italiaans eten en drinken. Maar bovenal die drie blije kinderkoppies, daar heb ik nog het meest van genoten.
Maar eenmaal thuis sluipen de beren weer langzaam mijn gedachten in. Na de schoolvakantie start mijn zoon op het speciaal onderwijs. En…ik vind het zoooo spannend want:
- wat als hij daar niet op zijn plek zit;
- wat als ik hem iedere dag huilend bij de poort moet afzetten;
- wat als hij daardoor terugvalt in zijn ontwikkeling;
- wat als hij niet gelukkig is……..
Ik probeer het echt los te laten, maar besef ook dat je met een kind met autisme net even wat meer beren op je pad krijgt. En dat is niet erg, dat heb ik geaccepteerd en ik zal die beren zo goed als ik kan verslaan. Maar help mij er alsjeblieft aan herinneren de beren pas te zien als ze daadwerkelijk voor me staan!
Mijn naam is Angenieta en ik ben moeder van 3 zoons. De oudste is 6 jaar, de middelste 4 jaar en de jongste 3 jaar. We wonen in het mooie Harderwijk. Mijn middelste heeft ASS en een ontwikkelingsachterstand. Dit heeft behoorlijk impact op ons leven. Het is niet altijd makkelijk en soms best zwaar. Maar het levert ook heel bijzondere en mooie momenten op, die ik graag in mijn blogs met jullie deel.