Blog | Het perfecte gezinsuitje

Mijn naam is Angenieta en ik ben moeder van 3 zoons. De oudste is 9 jaar, de middelste 6 jaar en de jongste 5 jaar. We wonen in het mooie Harderwijk. Mijn middelste heeft ASS en een ontwikkelingsachterstand. Dit heeft behoorlijk impact op ons leven. Het is niet altijd makkelijk en soms best zwaar. Maar het levert ook heel bijzondere en mooie momenten op, die ik graag in mijn blogs met jullie deel.

Wij houden wel van uitstapjes. En het liefst doen we dat met het hele gezin. Met z’n allen op stap, nieuwe dingen beleven, herinneringen maken. En Kick nemen we gewoon overal mee naar toe. Dat is altijd onze insteek geweest. Het is goed voor hem dat hij de wereld leert kennen en dat we hem niet afschermen. Toch vraag ik me steeds vaker af of dit wel de juiste weg is. En dan kijk ik naar hem en denk ik, wordt hij hier nu echt gelukkig van? Om vervolgens snel de gedachte weer van me af te schudden.

Met z’n allen naar AJAX
Yes, ik had vier kaartjes bij kunnen kopen voor AJAX-FC Groningen! We gingen met het hele gezin. Super tof, vond ik. En dat vonden mijn vriend en mijn andere zoons ook. Alleen Kick riep: “Nee ik wil niet naar AJAX.” Maar ja, hij roept wel vaker wat, dus hij ging natuurlijk gewoon mee. Gezellig met z’n allen. Het perfecte gezinsuitje.

Mamma ik wil naar huis
We gingen op tijd naar het stadion zodat we zeker wisten dat we bij elkaar konden zitten. We haalden drinken en chips en keken naar de warming-up. Kick leek op zijn gemak en zat rustig zijn zak chips weg te werken. Zie je wel, dacht ik. Het gaat hartstikke goed. Ja, tot zijn chips op was. Toen begon het grote vervelen. “Mamma ik wil naar huis”. “Mamma het duurt zo lang.” En de wedstrijd was nog niet eens begonnen.

90 minuten lang overleven
Dit gingen hele lange 90 minuten worden.Ik had naar hem moeten luisteren toen hij zei dat hij niet mee wilde.Hem serieus moeten nemen. Voor hem was deze voetbalmiddag overleven..Hij kreeg last van de harde geluiden. Van het geschreeuw bij elke verkeerde beslissing van de scheidsrechter. Het gejuich bij een goal. Het gefluit als er weer tijd werd gerekt door de keeper van Groningen. Hij ging zelfs met zijn handen over zijn oren zitten. Toen wist ik het zeker. Hem overal mee naartoe nemen is niet de manier. Goed naar hem kijken en luisteren en doen waar hij gelukkig van wordt is dat wel.

Rust of prikkels

Ik moet dus accepteren dat we niet alles als gezin kunnen ondernemen. En dat het op insta o zo perfecte gezinsuitje helemaal niet perfect was.Dat het soms beter is hem naar oma te brengen. En dat ik me dan niet schuldig hoef te voelen als we met de andere twee jongens wat gaan doen. Een lekker rustig middagje spelletjes spelen met oma of naar een stadion met 100.000 prikkels? Vul zelf maar in. De acceptatie doet nu nog even pijn. Ik voel me er verdrietig over. Maar ik weet nu zeker dat het beter is voor hem. En dus voor ons allemaal.

Minecraft spelen
Misschien vraag je je nog af hoe we die 90 minuten zijn doorgekomen. Ooit een kind in het stadion zien zitten die geen spier bewoog terwijl er gescoord werd? Ik nu wel. Terwijl iedereen opsprong bij een goal en uit zijn dak ging, zat Kick op mijn telefoon Minecraft te spelen. Hij keek niet op of om. Wat een bijzonder kind heb ik toch, dacht ik. En hoe gaaf is dat!!!